door Hanneke van Zomeren
•
13 februari 2025
Mijn moeder bewaarde jaren lang een ring die ze mij ooit gaf: Ik werd geboren in de jaren 80 ('84) in een gezin met vier kinderen als ''nakomertje''. Dit wordt ook wel ''dessert kindje'' genoemd, dat vind ik persoonlijk wel een grappige benaming. Mijn ouders hadden het financieel best pittig, want waar het nu bijna een taboe is als je als vrouw niet werkt, was dat voor mijn ouders andersom. En dat kan ook heftig zijn als je als man financieel de kartrekker bent en als vrouw bepaalde ambities moet laten varen. Er kan discrepantie ontstaan in je leven, de verdeling van het werk en de invloed op het gezinsleven. Ik wil niet zeggen dat alles tegenwoordig beter is geregeld, maar wel merk ik dat verantwoordelijkheden in gezinnen meer gezamenlijk worden gedragen. Volgens mij bestaat ''toen was alles beter'' of juist ''helemaal verkeerd'' niet, er waren toen dingen beter en minder goed en vice versa. Omdat mijn moeder toen ik wat ouder was wel ging werken heb ik een financieel ruimere tijd meegemaakt waardoor er meer mogelijkheden voor mij waren. Mijn oudste broer noemt mij wel eens ''verwend'', omdat hij een totaal andere tijd heeft meegemaakt als ik en hij 10 jaar ouder is. Voor mij was het heel normaal in vergelijking met mijn vriendinnen en de omgeving waarin ik opgroeide. Mijn moeder groeide op zonder vader, die stierf toen zij 5 jaar was, haar moeder, mijn oma dus, hertrouwde maar deze man overleed eveneens jong. Mijn moeder ging naar de huishoudschool en daarna aan het werk en droeg financieel een steentje bij. Hierdoor haalde zij geen diploma's en heeft ze later heel gevarieerde banen gehad. Van oppas tot hulp in de huishouding, tot schoonmaken, werken in een confectiefabriek en in winkels. Ook heeft zij eens een tijdje bij een fabriek gewerkt waar kip werd verwerkt. In deze 'kipfabriek' werkte een bijzonder figuur die (blijkt achteraf) louche producten verkocht. Zo verkocht hij de gouden ring met het zwarte steentje erin aan mijn moeder, die je ziet op de foto hierboven. Je raad het waarschijnlijk al, binnen de kortste keren bleek het ''goud'', toch geen goud te zijn en bladderde de ring af totdat een een doffe ring overbleef, waar denk ik zelfs geen zilver onder zit, maar een ander soort metaal zoals nikkel of iets dergelijks. Mijn moeder nam de ring terug, maar om de een of andere manier is het haar niet gelukt om verhaal te halen bij de figuur uit de kipfabriek, maar kocht ze een nieuwe prachtige gouden ring voor mij die tot op de dag van vandaag nog steeds glanst (zie foto bovenste ring) Laatst was ik bij mijn ouders en pakte mijn moeder haar sieradendoosje erbij. In het sieradendoosje bewaarde ze de ring die ze jaren geleden aan mij gaf. Ze vroeg of ik hem terug wilde hebben, en ik wilde dat wel want de herinnering erachter vond ik leuk om levendig te houden. Ik besloot het ringetje om te doen naast mijn glanzende ringen want het bracht mij tot een inzicht: In ons leven zijn we zo gewend om dofheid ver weg te stoppen, zoals mijn moeder deed met de doffe ring. In een doosje ver weggestopt om het jaren later pas weer te openen. Maar is het leven niet glans en dofheid naast elkaar? Soms doen we verwoede pogingen om onszelf op te poetsen zodat we alleen maar glanzend tevoorschijn komen om vervolgens binnen de kortste keren weer dof te zijn. En dat is best vermoeiend om steeds weer op te poetsen of het volhouden van het ver weg stoppen in een doosje. Want het leven is glanzend en dof, het gaat samen, misschien is er zelfs zonder dofheid geen glans mogelijk. Daarom wil ik het ringetje toch af en toe dragen om mij daaraan te helpen herinneren. In mijn werk komt een stukje glans naar boven, naast heel veel andere dingen die glans geven in mijn leven, ze vormen één geheel samen met de doffe stukjes. Neem een kijkje op mijn website voor mijn aanbod, je bent welkom in je glanzen, dofheid, gewoon met beiden. Liefs Hanneke